Thursday, June 3, 2010

Nixon Cronje Johnson en waarom werklik genot in die uitvoering is

`n Goeie vriend van my hou daarvan om te vra hoeveel maniere daar is om uit te gaan in krieket. Gewoonlik kom die eerste vier of vyf maniere vinnig na die mense. Ander maniere soos time out  en handling the ball  vat egter `n bietjie langer of ontwyk mense totaal en al. Hoekom selfs ernstige krieketaanhangers nie dadelik dit kan oproep nie is tweevoudig. Eerstens, gebeur dit nie juis baie nie – Darryl Cullinan het laas in sy geskiedkundige beurt teen Nieu-Seeland beëindig deur die bal te hanteer.  Tweedens, bied dit nie soveel satisfaksie aan die kykers of selfs die opponerende span as iemand op so `n manier uitgaan nie maak dus nie `n blywende indruk nie.
    Selfs binne die verskillende maniere van uitgaan is daar maniere om die opponent uit te kry wat net lei na meer genot vir kyker en bouler. As jy mooi kyk na die krieket sal jy sien dat sommige boulers lekker lag met hulle kaptein as `n kolwer vir `n welgestelde strik geval het. Om `n paaltjie te vat van `n wêreldklas kolwer in vergelyking met `n tail ender is ook nie dieselfde ding nie. Die probleem is egter dat dit presies dieselfde lyk op `n bouler se statistiek. Of jy nou iemand soos Jacques Kallis vyf keer uitboul lyk dit statisties gewys presies dieselfde as jy `n heeltemalle palooka vyf keer uitboul.
     Dit bring my by die probleem dat uitslae meestal as vergelykbaar gesien word sonder dat daar enigsins in ag geneem is hoe dit bereik is. Daar is net eenvoudig nie `n respek vir due process nie. Hierdie mate van disrespek van hoe dinge verondstel is om te verloop kom van die aanhanger sowel as die presteerder. Die aanhanger het lof vir die presteerder ongeag hoe hy daar gekom het. Hierdie dime-a-dozen lof en navolging lei natuurlik na die probleem dat mense nie dinge doen nie vir die inherente genot om dit ordentlik te doen nie, maar liewer vir die lof en bates wat saam met dit gaan.
     Noem my `n naïewe puris, maar hierdie tema herhaal homself keer op keer. Gewoonlik spoel dit uit in een of ander debakel. Nixon en Watergate is `n goeie voorbeeld. Dick Nixon het besluit om sy politiese opponente uit te oorlê, met die oog daarop om herverkies te word, deurmiddel van sy mag te misbruik en op verskeie mense af te luister en joernaliste se belastingrekords na te gaan. Dis nou terwyl hy `n land moes lei. Hansie Cronje het ook tred verloor met wat hy eintlik veronderstel was om te doen (lees - slogsweeps) en om informasie aan bookies  te verskaf om geld te maak. In Afrika politiek kry ons dit ook soms so dat leiers besluit om selfs die presidensiële facade te los en liewer al hulle energie op die spoils of government te spandeer. Daai Kanadese naelloper, Ben Johson, met die geel oë dien ook as `n warning from history.
     My punt is dus dat daar baie gereeld en baie maklik tred verloor word met dit wat waarmee jy eintlik besig is en mense geneig is om hulle op te hou met allerlei sideshows. Dit kan met enige iemand gebeur – geld, vinnige karre, en hot chicks kan egter jou nie net jou aansien laat verloor nie, maar veel belangriker jou laat vergeet waarom jy doen wat jy doen – omdat jy dit geniet en jy is goed daarin. Ek sluit af met die relevante woorde van die Amerikaanse sportskrywer Grantland Rice: When the great scorer comes to write against your name he marks not that you won or lost but hoe you played the game.       

Gys word altyd verras deur die nuwe hoeveelheid crazy wat Stellenbosch clublife kan generate. Dan moet hy ook begin Duitse politiek begin opswot aangesien `n opinie sekerlik verwag gaan word in Berlyn.

1 comment:

  1. Gys, ek hou van jou skryfstyl en sienings - Vars en uniek. Jou kennis van krieket is vir na al die jare nog steeds verstommend.
    Doen so voort.
    Ek het ook 'n blog begin. My skakel hieronder: Gaan kyk asb!
    Groete

    ReplyDelete